ما می دانیم که واکسن ها در کنترل بیماری های عفونی بسیار مسری و بالقوه کشنده، به ویژه برای توله سگ ها، که بیشتر در معرض خطر ابتلا به آنها هستند، یک ستون کلیدی هستند. به همین دلیل است که این خبر که به نظر می رسد واکسن پاروویروس کار نمی کند، نگران کننده است.
پس آیا سگ واکسینه شده می تواند پاروویروس بگیرد ؟ در این مقاله در سایت ما در مورد پاروویروس در سگ های واکسینه شده صحبت می کنیم و توضیح می دهیم که چرا این سرایت می تواند رخ دهد.
پاروویروس در سگ های واکسینه شده
سوالی که عنوان این مقاله را مطرح می کند، یعنی اینکه آیا یک سگ واکسینه شده می تواند به پاروویروس مبتلا شود، به نظر می رسد در زمان های اخیر اهمیت پیدا کرده است، زیرا موارد بیشتری گزارش شده است مورد از موارد معمول پاروویروس در سگ های بالغ واکسینه شده که به این بیماری مبتلا شده اند. این دامپزشکان هستند که سگ را تشخیص می دهند و به آزمایشگاه سازنده واکسن یا ارگانیسم های مسئول داروها اطلاع می دهند.
پاروویروس سگ یک بیماری ویروسی است که باعث استفراغ شدید و اسهال خونی مشخص می شود. هیچ درمان دیگری جز درمان حمایتی وجود ندارد و باعث مرگ و میر قابل توجهی می شود. از این رو، واکسن این ویروس ضروری تلقی می شود و تجویز آن برای همه سگ ها توصیه می شود.
آیا سویه جدیدی از پاروویروس وجود دارد؟
یکی از فرضیه هایی که برای توضیح اینکه چرا سگ واکسینه شده می تواند به پاروویروس مبتلا شود، در نظر گرفته شده است، ظهور یک سویه جدید است.این اصلاح ویروس، واکسن موجود را بی اثر می کند. اما به نظر نمی رسد این فرض درست باشد. مشخص است که این ویروس از زمان کشف خود در حال تغییر بوده و گونه‌های مختلف آن از قبل شناخته شده است، اما تفاوت‌های آنها بسیار کم است و علاوه بر این، جدیدترین سویه شناخته شده سال‌ها است که در گردش بوده و در واقع به گونه‌ای تبدیل شده است که حضور بیشتر امروز.
درست است که این سویه در واکسنی که استفاده می شود وجود ندارد، اما با توجه به اینکه سویه رایج است، اگر واکسن در برابر آن بی اثر می شد، تعداد سگ های مبتلا به پاروویروس بسیار بیشتر می شد. از آنهایی که شمارش می شوند. بنابراین، واکسن فعلی احتمالاً محافظت در برابر آخرین سویه را ارائه می دهد. در هر صورت در حال مطالعه است که تغییرات جزئی بین سویه ها ممکن است بر کارایی واکسن تاثیر بگذارد.
چرا واکسن پاروویروس سگ شکست می خورد؟
با اطلاعاتی که در حال حاضر در دسترس است، نظریه ای که می تواند موارد پاروویروس را در سگ های واکسینه شده توضیح دهد، شکست واکسیناسیون به دلیل تداخل با آنتی بادی های مادر استعوضی ها آنتی بادی ها را از طریق آغوز به توله هایشان منتقل می کنند که مایع ترشح شده توسط غدد پستانی بلافاصله پس از زایمان و قبل از شیردهی است. کشف شده است که اگر این آغوز سطح بالایی از آنتی بادی ها را فراهم کند، این آنتی بادی ها می توانند تا 12 هفته زندگی در توله سگ باقی بمانند. همچنین مشخص شده است که این آنتی بادی ها با اثربخشی واکسیناسیون تداخل دارند.
هدف از تزریق واکسن تحریک سیستم ایمنی بدن برای ساختن آنتی بادی علیه یک پاتوژن خاص است. در مورد مورد بحث، اگر سگ واکسینه شده با پاروویروس تماس پیدا کند، از همان لحظه اول دفاع خود را برای مبارزه با آن آماده خواهد کرد.از طرفی اگر تداخلی صورت گرفته باشد، این دفاع ها ایجاد نشده یا به تعداد کافی ساخته نشده و در نتیجه سگ بدون محافظت خواهد ماند. از سوی دیگر، همچنین مشخص است که سگ هایی با نقص ایمنی یا نژادهایی با تمایل بیشتری به این مشکل وجود دارند که حتی در صورت واکسینه شدن، مستعد ابتلا به پاروویروس خواهند بود.
علاوه بر این، یک پاسخ نه کاملا موثر به واکسن که تعداد زیادی آنتی بادی ایجاد نمی کند، می تواند از ایمنی متقابلی که واکسن سنتی در برابر جدیدترین سویه ارائه می کند، جلوگیری کند. از این رو، این سگ ها بیشتر مستعد ابتلا به پاروویروس هستند. در نهایت باید به این نکته نیز اشاره کرد که واکسن پاروویروس باید هر سال برای حفظ حفاظت تکرار شود.
چگونه از ابتلای سگ واکسینه شده به پاروویروس جلوگیری کنیم؟
یکی از راه های بهبود اثربخشی واکسن پاروویروس، صرفاً تطبیق برنامه واکسیناسیون استبه طور معمول، اولین واکسیناسیون هایی که به توله سگ ها داده می شود در حدود 12 هفتگی کامل می شود. همانطور که دیدیم، ممکن است برخی از توله سگ ها در آن سن هنوز آنتی بادی های مادری داشته باشند که بر اثربخشی واکسن تأثیر می گذارد. بنابراین، روند فعلی این است که این برنامه را به تعویق بیندازید و آخرین واکسن را در 16 هفته، زمانی که دیگر آنتی بادی های مادر وجود ندارد، تزریق کنید.
همچنین با هدف بهبود اثربخشی واکسیناسیون، تداخل احتمالی حاصل از تجویز همزمان واکسن‌های پاروویروس و لپتوسپیرا در حال حاضر در حال بررسی است. به نظر می رسد که کنار هم قرار دادن اثربخشی در برابر پاروویروس را کاهش می دهد. این اثری نیست که در همه سگ‌ها عواقب داشته باشد، اما در سگ‌هایی که واکسیناسیون سطوح بالایی از آنتی‌بادی‌ها را تحریک نمی‌کند، ممکن است توجه به این واقعیت جالب باشد. برنامه‌ای که در نظر گرفته می‌شود، تجویز واکسن‌های ضروری علیه بیماری‌های ویروسی و رها کردن واکسن‌های لپتوسپیرا یا بوردتلا را برای ۱۸ تا ۲۲ هفته زندگی در اولویت قرار می‌دهد.
نتیجه گیری: آیا سگم را در برابر پاروویروس واکسینه کنم؟
قطعا بله اگر چه سگ واکسینه شده می تواند تحت شرایطی که توضیح دادیم به پاروویروس مبتلا شود، اما میزان شکست در رابطه با همه سگ ها کم است. که هر سال واکسینه می شوند. علاوه بر این، دامپزشکان اطلاعات کافی برای تنظیم برنامه واکسیناسیون توله سگ ها به منظور بهبود اثربخشی هر واکسن دارند. برای دستیابی به این مهم مهم است که خود را در اختیار یک متخصص مورد اعتماد قرار دهیم.
