پودودرماتیت یک آسیب شناسی پیشرونده و مزمن است که ناحیه کف پایی پای پرندگان را تحت تاثیر قرار می دهد. در ابتدا، به عنوان التهاب بافت پوست شروع می شود، اما با پیشرفت فرآیند، ساختارهای عمیق تر (مانند مفاصل، تاندون ها و استخوان ها) می توانند تحت تاثیر قرار گیرند. این یک فرآیند علت شناسی چند عاملی است که به طور کلی با رفتار نادرست پرندگان همراه است. بنابراین، پیشگیری از این آسیب شناسی بر حفظ شرایط محیطی خوب و تغذیه کافی متمرکز است.
اگر می خواهید در مورد علل علائم پودودرماتیت در پرندگان، علائم و درمان آن بدانید در خواندن مطالب زیر تردید نکنید. مقاله ای از سایت ما که در آن در مورد علل، علائم و درمان این آسیب شناسی صحبت می کنیم.
پودودرماتیت در پرندگان چیست؟
پودودرماتیت یک آسیب شناسی پیشرونده و مزمن است که ناحیه کف پایی پای پرندگان را تحت تاثیر قرار می دهد در نتیجه یک سری بیماری ها عوامل مستعد کننده، ضایعه از سطح کف پا منشا می گیرد که عفونی می شود و به تدریج بر بافت های عمیق تر تأثیر می گذارد.
این یک فرآیند معمولی از حیواناتی است که در اسارت پرورش می یابند و می تواند در گونه های بسیار متنوعی مانند طیور (مرغ، بوقلمون)، پرندگان شکاری، پسیتاسین ها (به ویژه آمازون ها، طوطی ها و کاکاتوها) رخ دهد. قناری و فنچ.
در مورد پرندگان شکاری یا پرندگان شکاری: انواع، ویژگی ها، نام ها و نمونه ها یا انواع قناری ها و نام آنها در این دو پست دیگر که پیشنهاد می کنیم بیشتر آشنا شوید.
طبقه بندی پودودرماتیت در پرندگان
پودودرماتیت در پرندگان بسته به شدت ضایعات به 5 درجه طبقه بندی می شود:
- درجه I: ضعیف شدن ناحیه کف پا وجود دارد، اما سد اپیتلیال دست نخورده باقی می ماند، بنابراین هیچ عفونت مرتبطی وجود ندارد.
- درجه II: با التهاب همراه با عفونت موضعی مشخص می شود که بر ساختارهای سطحی پد کف پا که در تماس با ضعیف شده است تأثیر می گذارد. حوزه.
- درجه III: التهاب و عفونت گسترش یافته و با تورم همراه است.
- درجه IV: عفونت بر ساختارهای حیاتی عمیق تری تأثیر می گذارد و می تواند باعث تاندونیت، سینوویت و/یا استئومیلیت شود.
- درجه V: پیشرفت درجه چهارم است. با وجود ناهنجاری های پا مشخص می شود.
علل پودودرماتیت در پرندگان
پودودرماتیت اتیولوژی چند عاملی دارد. این یک آسیب شناسی است که به عنوان نتیجه ترکیبی از عوامل مستعد کننده ظاهر می شود که یک وجه مشترک دارند: مدیریت نادرست پرندگان (از تغذیه آنها تا محیطی و بهداشتی). شرایط).
مرتبط ترین عواملی که می توانند باعث بروز پودودرماتیت کف پا شوند عبارتند از:
- تغذیه ناکافی: کمبود ویتامین، به ویژه ویتامین A و E، با استعداد بیشتری برای ظاهر پودودرماتیت مرتبط است.
- اضافه وزن: چاقی منجر به اضافه وزن در سطح کف پا می شود، که می تواند باعث سایش بیشتر در ناحیه و سهم کمتری در ناحیه کف پا شود. ناحیه به دلیل فشاری که مویرگ های خون متحمل می شوند.
- عدم ورزش: محدودیت ورزش در پرندگان به این معنی است که آنها زمان زیادی را روی نشیمنگاه می گذرانند که باعث فرسایش می شود. اپیتلیوم کف پا و کاهش خون رسانی به آن ناحیه.
- مراقبت ضعیف از پنجه: پنجه های بسیار بلند مانع از نشستن پرنده در موقعیت طبیعی می شود که باعث فرسایش اپیتلیوم کف پا در نواحی می شود. از بزرگترین حمایت در این مقاله در سایت ما می توانید با انواع پاهای پرنده آشنا شوید.
- عدم چوب، نشیمنگاه و نشیمنگاه ناکافی: طراحی نامناسب این عناصر باعث تداوم حمایت نادرست پرنده شده و از پخش شدن وزن جلوگیری می کند. به طور یکنواخت در کل سطح کف پا. این بدان معنی است که مناطقی وجود دارند که وزن بیشتری را تحمل می کنند و بیشتر در معرض آسیب و آسیب هستند. نوع ماده ای که آویزها با آن ساخته می شوند نیز می تواند باعث بروز پودودرماتیت شود.
- رطوبت: یک عامل مهم در طیور است. تجمع فضولات در یک بستر ضعیف به این معنی است که پدهای پا همیشه خیس هستند و در نتیجه بیشتر در معرض فرسایش و عفونت هستند.
- عدم رعایت بهداشت در محیط: در مواقعی که در محیط اطراف حیوان (قفس، سوف، سوف، عدم رعایت بهداشت، هر ضایعه در سطح کف پا می تواند توسط باکتری کلونیزه شود.
این عوامل مستعد کننده باعث کاهش پرفیوژن خون در ناحیه کف پا و بروز آسیب اولیه در سطح کف پا می شود. اپیتلیوم کف پا فرسوده شده قادر به عمل به عنوان یک سد محافظ نیست، که اجازه می دهد ورود باکتری های بیماری زا از طریق پوست (استافیلوکوکوس اورئوس، اشرشیاکلی، سودوموناس و غیره)..) و ظهور یک عفونت مرتبط.اگرچه این بیماری مسری نیست، اما معمولاً حیواناتی که در یک قفس زندگی می کنند و در معرض یک محیط قرار می گیرند به طور همزمان دچار این آسیب شناسی می شوند.
همانطور که اشاره کردیم، باکتری اشریشیا کلی می تواند باعث ایجاد کلی باسیلوز پرندگان، یک بیماری عفونی شود. برای اطلاعات بیشتر در مورد کلی باسیلوز پرندگان، علائم، تشخیص و درمان آن در این پست.
علائم پودودرماتیت در پرندگان
به عنوان یک قانون کلی، پودودرماتیت معمولا هر دو پا را درگیر می کند. علائم بالینی که می توانیم در ارتباط با این آسیب شناسی مشاهده کنیم به درجه تکامل آن بستگی دارد:
- درجه I: هیپرمی در سطح کف پا، اریتم (قرمزی)، هیپرکراتوز (تشکیل پینه)، اپی تلیوم ساییده شده قابل مشاهده است. یا ناحیه ایسکمی اولیه (ظاهر رنگ پریده پوست).
- درجه II: با وجود تاول، زخم یا زخم کانونی با یا بدون پوسته و مناطق نکروز ایسکمیک اپیتلیوم مشخص می شود..
- درجه III: ادم، فلنج های نکروزه در زخم ها ظاهر می شود و التهاب بافت زیر جلدی مجاور زخم ها.
- درجه IV و V: بافت های عمیق تر تحت تاثیر قرار می گیرند، تاندونیت، سینوویت و/یا استئومیلیت مشاهده می شود. آنکیلوز، سپتی سمی و ناهنجاری های پا می تواند به عنوان عوارض این فرآیند رخ دهد.
تشخیص پودودرماتیت در پرندگان
برای تشخیص پودودرماتیت باید به نکات زیر توجه کرد:
- تاریخچه پزشکی و شرح حال: اطلاعات مربوط به ظاهر و تکامل ضایعات باید جمع آوری شود. علاوه بر این، خطاهایی در رسیدگی که ممکن است باعث آسیب شناسی شده باشد باید شناسایی شوند.
- معاینه کامل پرنده: هر دو اندام باید معاینه شوند، زیرا ضایعات عموماً به صورت دو طرفه (در هر دو پا) ظاهر می شوند. علاوه بر این، باید به وزن و وضعیت بدن توجه ویژه ای داشت، زیرا ممکن است عوامل مستعد کننده این بیماری باشند.
- سیتولوژی ضایعه: وجود باکتری، قارچ و سلول های التهابی قابل مشاهده است.
- کشت میکروبیولوژیک و آنتی بیوگرام: اینها در صورت عفونت برای شناسایی عامل ایجاد کننده و ایجاد درمان آنتی بیوتیکی خاص ضروری خواهند بود.
- اشعه ایکس از اندام ها: در صورت آسیب های عمیق، گرفتن عکس با اشعه ایکس برای ارزیابی اینکه آیا استخوان زیرین وجود دارد یا خیر، مهم است. مبتلا شده است (استئومیلیت).
درمان پودودرماتیت در پرندگان
همانطور که توضیح دادیم پودودرماتیت یک آسیب شناسی پیشرونده و مزمن است.با گذشت زمان، ضایعه به بافت های عمیق تر گسترش می یابد، که پیش آگهی بیماری را بدتر می کند. به همین دلیل، مهم است که به محض تشخیص، درمان بلافاصله انجام شود تا از مزمن شدن این روند جلوگیری شود.
درمان پودودرماتیت در پرندگان بستگی به شدت و درجه تکامل دارد در موارد خفیف درمان دارویی کفایت می کند، در حالی که در موارد شدید درمان دارویی کافی است. در مواردی لازم است که درمان دارویی و جراحی ترکیب شود. به طور کلی مهمترین نکات در درمان پودودرماتیت عبارتند از:
- اصلاح خطاهای عملیاتی: اولین قدم در مقابله با بیماری، تعیین علت آن و رفع آن است. برای این منظور باید خطاهای مدیریت پرنده اعم از تغذیه ای، محیطی یا بهداشتی را شناسایی کرد و با اقدامات مدیریتی مناسب اصلاح کرد.
- درمان دارویی: در مراحل اولیه که اپیدرم ضخیم و سفت می شود، اغلب از پمادهای نرم کننده برای مرطوب کردن پوست و تسهیل آن استفاده می شود. جذب سایر داروها علاوه بر این، توصیه می شود از داروهای ضد عفونی کننده مانند کلرهگزیدین برای جلوگیری از کلون سازی باکتری ها در ضایعه استفاده شود. در صورت عفونت (یعنی از درجه دو) باید برگزاری آنتی بیوتیک درمانی در مراحل اولیه عفونت تجویز آنتی بیوتیک های موضعی کافی است. ، در حالی که در مراحل پیشرفته تر باید به صورت سیستمیک تجویز شوند. انتخاب ضد میکروبی باید بر اساس حساسیت مشاهده شده در آنتی بیوگرام باشد.
- درمان جراحی: در مراحل پیشرفته، تمیز کردن جراحی، پاکسازی زخم و احیای لبه ها برای بهبود بهبودی. هنگامی که درگیری بافت عمیق (تاندونیت، سینوویت یا استئومیلیت) وجود دارد، ممکن است قطع عضو درگیر ضروری باشد.
هم درمان دارویی و هم جراحی باید تکمیل بانداژهای بالشتک شده برای نرم شدن ساپورت به طوری که فشار وارده بر زخم کاهش یابد.. علاوه بر این، می توان به عنوان یک درمان اضافی لیزر درمانی (لیزر کم توان) استفاده کرد که بازسازی را افزایش می دهد، فیبرینولیز و میکروسیرکولاسیون را تحریک می کند، در نتیجه به رفع مشکل کمک می کند. فرآیند.
پیشگیری از پودودرماتیت در پرندگان
پیشگیری از پودودرماتیت در پرندگان اساساً مبتنی بر مدیریت صحیح است:
- غذا: باید برای گونه پرنده مورد نظر چه از نظر کیفیت و چه از نظر کمیت مناسب باشد. برای جلوگیری از اضافه وزن باید مراقب مصرف ویتامین ها (به ویژه ویتامین A و E) بود و درصد چربی را کاهش داد.
- تمرینات بدنی روزانه: ایده آل برای پرندگان این است که امکانات یا پرندگانی داشته باشند که به آنها اجازه پرواز و ورزش مداوم را بدهد.هنگامی که این امکان پذیر نیست، مهم است که به آنها فرصت داده شود تا قفس خود را به طور روزانه ترک کنند تا بتوانند آزادانه پرواز کنند. این به کاهش خطر چاقی کمک می‌کند و از گذراندن زمان بیش از حد طولانی مدت پرندگان در نشستن یا نشستن جلوگیری می‌کند.
- بررسی روتین ناخن ها و ناحیه کف پا: مراقبت و کوتاه کردن صحیح ناخن ها و همچنین از آنجایی که معاینه معمولی ناحیه کف پا به تشخیص ضایعات در مراحل اولیه کمک می کند که پیش آگهی بیماری را بهبود می بخشد.
- چوب ها، نشیمنگاه ها و نشیمنگاه های مناسب: باید از نشستن های کاملاً صاف و منظم خودداری کرد، زیرا پرندگان را مجبور می کند همیشه از همان ناحیه حمایت کنند. سطح کف پا توصیه می شود از شاخه های نامنظم، با قطرها، بافت ها و شکل های مختلف که شبیه شاخه های طبیعی هستند استفاده شود. همچنین جالب است که آنها مقداری تحرک را نشان می دهند، زیرا این امر به تکیه گاه اجازه نوسان می دهد و به نفع خونرسانی در ناحیه است.
- اجتناب از رطوبت: در مورد طیور، استفاده از بستر جاذب که کف را همیشه خشک نگه دارد، مهم است. میله ها و نشیمنگاه ها نیز باید همیشه خشک نگه داشته شوند.
- تمیز کردن محیط: رعایت سطح بالایی از بهداشت در قفس ها، تخت ها، چوب ها و نشیمنگاه های پرندگان مهم است. مواد باید اجازه تمیز کردن و ضدعفونی مناسب را برای جلوگیری از ظهور کانون های عفونی داشته باشند. بستر مورد استفاده در طیور باید به طور مکرر تعویض شود تا سطح بهداشت کافی حفظ شود.
