کورتیکواستروئیدها داروهایی هستند که برای درمان طیف گسترده ای از آسیب شناسی ها در دامپزشکی استفاده می شوند. اثرات ضد التهابی و سرکوب کننده سیستم ایمنی قوی آنها آنها را به داروهای بسیار مؤثر برای درمان فرآیندهای آلرژیک و التهابی، بیماری های خودایمنی و با واسطه ایمنی و غیره تبدیل می کند. اما باید در نظر داشت که استفاده از آن از بروز عوارض جانبی که اگرچه قابل پیش بینی است اما قابل اجتناب نیست، مستثنی نیست.
اگر می خواهید بیشتر در مورد کورتیکواستروئیدها برای سگ بدانید ، مقاله زیر را در سایت ما از دست ندهید که در آن در مورد آن صحبت می کنیم. انواع، دوز و عوارض این داروها.
کورتیکواستروئیدها برای سگ چیست؟
قبل از ذکر انواع کورتیکواستروئیدها برای سگ، باید توضیح دهیم که چیست و چه کاربردی دارد. کورتیکواستروئیدها داروهایی مشابه کورتیکواستروئیدها یا کورتیکواستروئیدهای درون زا هستند، یعنی مولکول های مصنوعی سنتز شده ای هستند که اثر هورمون های کورتیکواستروئیدی را تقلید می کنند تولید شده به طور طبیعی توسط بدن سگ ها.
حالا، کورتیکواستروئیدها در سگ ها برای چه استفاده می شوند؟ در ادامه انواع مختلف و کاربرد آنها را در این حیوانات مشاهده می کنیم.
انواع کورتون برای سگ و کاربرد آنها
دو گروه از کورتیکواستروئیدهای درون زا وجود دارد: گلوکوکورتیکوئیدها و مینرالوکورتیکوئیدها. هر یک از آنها عملکردی دارند، بنابراین در زیر خواهیم دید که کورتیکواستروئیدها برای سگ ها بسته به نوع آنها برای چیست:
گلوکوکورتیکوئیدها برای سگ
نماینده اصلی گلوکوکورتیکوئیدها کورتیزول است که در عامیانه به عنوان "هورمون استرس" شناخته می شود. این هورمون در سطح قشر غدد فوق کلیوی به ویژه در ناحیه فاسیکولار تولید می شود و سنتز آن توسط محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال تنظیم می شود، به طوری که وقتی سطح کورتیزول در خون افزایش می یابد، محور و متوقف می شود. سنتز این هورمون.
متداول ترین کورتیکواستروئیدهای مورد استفاده در دامپزشکی از جمله پردنیزون، هیدروکورتیزون یا دگزامتازون ، اثر گلوکوکورتیکوئیدی بیشتری نسبت به مینرالوکورتیکوئید دارند.
گلوکوکورتیکوئیدها داروهایی هستند که عملاً در سراسر بدن عمل می کنند. این داروها به دلیل داشتن دو اثر اصلی یکی از پرمصرف ترین داروها در دامپزشکی هستند:
- آنها ضدالتهاب قوی هستند: از آنجایی که فسفولیپاز A2 را مهار می کنند و در نتیجه از تولید واسطه های التهابی مانند پروستاگلاندین ها، پروستاسیکلین ها جلوگیری می کنند. و ترومبوکسان ها این باعث می شود که آنها داروهای بسیار موثری برای درمان فرآیندهای آلرژیک و التهابی باشند.
- آنها سرکوبگر سیستم ایمنی هستند: در صورت استفاده در دوزهای بالا، اثر سرکوب کننده سیستم ایمنی با تغییر عملکرد لنفوسیت ها و ماکروفاژها و با مهار سنتز اینترفرون گاما و اینترلوکین های مختلف بنابراین، آنها برای درمان بیماری های خودایمنی، بیماری های ناشی از سیستم ایمنی و نئوپلازی ها اندیکاسیون دارند.
مینرالوکورتیکوئیدها برای سگ
نماینده اصلی آن آلدوسترون است. به طور مشابه، این هورمون در قشر آدرنال سنتز می شود، اگرچه در سطح زونا گلومرولوزا. در این حالت سنتز آن توسط محور رنین-آنژیوتانسین-آلدوسترون تنظیم می شود.
اگرچه همانطور که اشاره کردیم اکثر داروهای کورتیکواستروئیدی اثر گلوکوکورتیکوئیدی بیشتری دارند، اما داروهایی نیز وجود دارند که در آنها اثر مینرالوکورتیکوئیدی غالب است مانندفلودروکورتیزون. یا دئوکسی کورتیکوسترون محروم است این داروها به حفظ تعادل هیدروالکترولیت در حیوانات مبتلا به کمبود آلدوسترون، مینرالوکورتیکوئید طبیعی کمک می کنند.
در هر صورت باید در نظر داشت که کورتیکواستروئیدها درمان های علامتی هستند ، یعنی برای کنترل علائم مرتبط عمل می کنند. با پاتولوژی های خاص، اما پس از پایان مصرف دارو، آسیب شناسی زمینه ای ممکن است دوباره ظاهر شود زیرا علت زمینه ای درمان نشده است.
دوز کورتون برای سگ
همانطور که توضیح دادیم کورتیکواستروئیدها داروهایی هستند که در دوزهای متوسط اثر ضد التهابی و در دوزهای بالا اثر سرکوب کننده سیستم ایمنی دارند.
دوز کورتیکواستروئیدها برای سگ ها به ماده فعال تجویز شده بستگی دارد. با این حال، در تمام موارد، پروتکل کورتیکوتراپی زیر باید رعایت شود:
- فاز القاء: دوزهای بالایی از کورتیکواستروئیدها برای کنترل بیماری تجویز می شود. این مرحله می تواند از روزها تا هفته ها طول بکشد.
- مرحله انتقال: دوز به تدریج کاهش می یابد تا از شدت عوارض جانبی کاسته شود و هزینه درمان کاهش یابد. این مرحله از هفته ها تا ماه ها طول می کشد.
- مرحله نگهداری: در این مرحله، هدف تجویز حداقل دوز موثر، یعنی دوزی است که امکان کنترل بیماری را فراهم می کند. و بروز عوارض جانبی را به حداقل برسانید.
- ترک درمان: زمانی که علائم بالینی کنترل شد یا بیماری درمان شد، درمان باید قطع شود. هدف از این مرحله کاهش تدریجی دوز کورتیکواستروئیدها تا زمانی است که با سطح کورتیکواستروئیدهای درون زا که حیوان قبل از درمان داشته است برابر شود. برای قطع درمان با کورتیکواستروئیدها، پیروی از یک پروتکل دقیق ضروری است، زیرا در غیر این صورت، ممکن است اثرات مضر بر سلامت بیمار رخ دهد. در ادامه نحوه قطع درمان کورتیکواستروئید در سگ ها را توضیح می دهیم.
چگونه درمان کورتون را در سگ ها قطع کنیم؟
برای درک اهمیت قطع درمان با کورتون، باید یک بار دیگر به محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال (محور HHA) اشاره کنیم. همانطور که در ابتدای مقاله توضیح دادیم، این محور وظیفه تنظیم سنتز کورتیکواستروئیدهای درون زا در بدن را بر عهده دارد.هنگامی که ما کورتیکواستروئیدها را به صورت اگزوژن تجویز می کنیم، افزایش آنها در خون وجود دارد که باعث مهار محور شده و از سنتز کورتیکواستروئیدهای درون زا توسط غدد فوق کلیوی جلوگیری می کند. یعنی در طول درمان با کورتیکواستروئیدها ، بدن این هورمون ها را سنتز نمی کند، زیرا تشخیص می دهد که سطح خون کافی است.
درک این مکانیسم هنگام قطع صحیح درمان کورتیکواستروئید ضروری است. اگر قطع ناگهانی درمان انجام شود، غدد فوق کلیوی برای سنتز سطوح کورتیکواستروئیدهای مورد نیاز بدن و یکآماده نمی شوند. رخ خواهد داد.
برای جلوگیری از بروز این سندرم ترک، مهم است که دوز را به تدریج کاهش دهید برای تحریک از سرگیری فعالیت غدد آدرنال.
- در درمان های کوتاه مدت (کمتر از 9 روز): دوز در دو روز گذشته کاهش می یابد تا از بروز عوارض جلوگیری شود. نامطلوب.
- در درمان های طولانی مدت (بیشتر از دو هفته): زمانی که تصمیم به قطع درمان گرفته شود، دوز به تدریج کاهش می یابد. نصف هر هفته تا رسیدن به سطوح فیزیولوژیکی کورتیکواستروئیدها. پس از آن، درمان در روزهای متناوب ادامه می یابد تا در نهایت کورتیکواستروئیدها به طور کامل بدون خطر عوارض جانبی ظاهر شوند.
عوارض کورتون در سگ
کورتیکواستروئیدها داروهایی هستند که عملاً در تمام نواحی بدن عمل می‌کنند، که آنها را جایگزین‌های درمانی بسیار مفیدی برای درمان طیف وسیعی از آسیب‌شناسی می‌کند. با این حال، همین ویژگی به این معنی است که آنها نیز داروهایی هستند با تعداد زیاد عوارضتمام تجویز کورتیکواستروئیدها به طور ذاتی مستلزم بروز عوارض جانبی است که اگرچه قابل پیش بینی است، اما قابل اجتناب نیستند. با این حال، مدیریت منطقی این داروها باعث می شود که این اثرات ناخواسته کاهش یابد و در نتیجه تعادل بین کنترل بیماری و بروز عوارض جانبی ایجاد شود.
در زیر، عوارض جانبی اصلی مرتبط با درمان کورتیکواستروئید در سگ ها را توضیح می دهیم:
- بیماری کبدی استروئیدی: گلوکوکورتیکوئیدها اثر آنابولیک بر کربوهیدرات ها ایجاد می کنند، به این معنی که آنها به تشکیل گلوکز و ذخیره آن به عنوان گلیکوژن در بدن کمک می کنند. کبد. این تجمع بیش از حد گلیکوژن در کبد منجر به افزایش اندازه اندام می شود که به هپاتومگالی معروف است. با این حال، مهم است که بدانید این تغییر هرگز منجر به نارسایی کبدی نمی‌شود و زمانی که درمان کورتیکواستروئیدی متوقف شود، وضعیت معکوس می‌شود.
- هیپرگلیسمی: در نتیجه اثر آنابولیک آن بر کربوهیدرات ها، سطح گلوکز خون افزایش می یابد (هیپرگلیسمی). آنها به عنوان داروهای دیابت زا در نظر گرفته می شوند زیرا تجویز آنها منجر به علائم بالینی معمول دیابت مانند پلی فاژی، پلی دیپسی و پلی اوری می شود.
- ضعف عضلانی: برخلاف آنچه در مورد کربوهیدرات ها اتفاق می افتد، کورتیکواستروئیدها اثر کاتابولیک روی پروتئین ها ایجاد می کنند، یعنی تمایل به شکستن دارند. این مولکول ها پایین می آیند تا از آنها انرژی بگیرند. به همین دلیل باعث ایجاد ضعف عضلانی می شوند که با وجود شکم آویزان و علائم دیسترس تنفسی مانند نفس کشیدن یا تاکی پنه ظاهر می شود.
- عوارض جانبی گوارشی: در سطح گوارشی، تولید موکوس را کاهش داده و از تجدید اپیتلیوم جلوگیری می‌کند، که به تظاهرات کمک می‌کند. از زخم های گوارشیعلاوه بر این، هنگامی که در دوزهای سرکوب کننده سیستم ایمنی استفاده می شوند، اسهال نوع باکتریایی را القا می کنند.
- عوارض جانبی پوستی: در درمان های میان مدت و طولانی مدت، پوست شکننده، نواحی متقارن آلوپسی، ظاهر کبودی ناشی از ضعف عضلانی و تاخیر در بهبودی علاوه بر این، ظاهر کلسینوزیس کوتیس مکرر است، کلسیفیکاسیون دیستروفیک در سطح درم که با ضایعه پوستی به شکل پلاک پوسته ای ظاهر می شود.
- عفونت : اثر سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن را در برابر عوامل بیماری زا محافظت نمی کند، در نتیجه بروز عفونت های ثانویه را افزایش می دهد، که می تواند پوست را تحت تاثیر قرار دهد. دستگاه ادراری یا دستگاه گوارش.
- فشار خون : با جذب مجدد پتاسیم و آب و دفع پتاسیم باعث افزایش فشار خون می شود.
- تغییرات رفتار: می تواند از حالت های افسردگی تا حالت های تحریک پذیری یا عصبی بودن متغیر باشد.
موارد منع مصرف کورتیکواستروئیدها در سگ
با دانستن عوارض جانبی اصلی مرتبط با درمان کورتیکواستروئیدی در سگ ها، درک موقعیت های اصلی که در آن تجویز آنها معکوس است برای ما آسان تر خواهد بود.
در زیر، موارد منع اصلی کورتیکواستروئیدها برای سگ ها را جمع آوری می کنیم:
- عفونت های باکتریایی، ویروسی، قارچی یا انگلی: به دلیل اثر سرکوب کننده سیستم ایمنی.
- دیابت شیرین: زیرا سطح گلوکز خون را افزایش می دهند.
- زخم(زخم قرنیه و گوارشی و همچنین زخم پوست): از آنجایی که بهبود را به تاخیر می اندازد.
- گلوکوم: زیرا با تغییر زهکشی زلالیه باعث افزایش فشار داخل چشم می شوند.
- هیپرآدرنوکورتیکیسم یا سندرم کوشینگ: از آنجایی که سطح کورتیکواستروئید افزایش می یابد.
- بیماری کلیوی یا بیماری قلبی عروقی: به دلیل اثر فشار خون بالا.
- توله ها: از آنجایی که می توانند رشد را متوقف کنند.
- بارداری: ممکن است باعث ناهنجاری جنین، سقط جنین یا زایمان زودرس شود.
- شیردهی: وقتی در شیر دفع می شوند، می توانند رشد توله سگ های شیرده را تحت تاثیر قرار دهند.
- سگ های مسن یا بدغذا: به دلیل اثر کاتابولیک روی پروتئین ها.
- آلرژی به ماده فعال، به سایر کورتیکواستروئیدها یا به مواد کمکی دارو.
اگر نمی توان این داروها را تجویز کرد، جایگزین هایی وجود دارد که متخصص باید آنها را ارزیابی کند. در این مقاله در مورد آنها صحبت می کنیم: "جایگزین های کورتیکواستروئیدها در سگ".
