شیمی درمانی در سگ یکی از درمان های دامپزشکی است که با تشخیص وحشتناک سرطان می توان به آن متوسل شد. به طور کلی، این نوع بیماری که به طور فزاینده ای در حیوانات شایع است، معمولاً در سگ های مسن ظاهر می شود، اگرچه در صورت بروز در سگ های جوان، روند عمل معمولاً یکسان است.
در این مقاله در سایت ما قصد داریم شیمی درمانی در سگ های مسن و جوان از چه چیزی تشکیل شده است، نحوه عملکرد آن، چه چیزی را توضیح دهیم. آنها شایع ترین عوارض جانبی آن و همچنین اقدامات احتیاطی لازم برای تجویز آن هستند.ما باید همراه با دامپزشک خود، مزایا و معایب استفاده از آن را با در نظر گرفتن ویژگی های سرطان و شرایط سگ خود ارزیابی کنیم.
شیمی درمانی در سگ چیست؟
وقتی سگ ما سرطان دارد، اولین گزینه برای درمان معمولا جراحی است. اما ممکن است پس از مداخله، شروع شیمی درمانی با هدف جلوگیری از عود یا به تاخیر انداختن متاستازهای احتمالی توصیه شود در موارد دیگر، شیمی درمانی قبل از جراحی برای کوچک شدن استفاده می شود. تومور.
بالاخره در آن تومورهای غیرقابل عمل یا در موارد متاستاز شیمی درمانی تجویز می شود به عنوان تسکین دهنده این سگ ها درمان نشده، عمری دارند. انتظار هفته ها با شیمی درمانی می توانند به یک سال یا بیشتر از آن برسند. به خاطر داشته باشید که یک سال زندگی یک سگ بیشتر از ماست.
شیمی درمانی در سگ ها چگونه کار می کند؟
داروهای مورد استفاده برای شیمی درمانی عمدتاً بر روی سلول هایی که در حال تقسیم هستند عمل می کنند. از آنجایی که سرطان از رشد کنترل نشده سلول تشکیل شده است، شیمی درمانی به سلول های تومور حمله کرده و آنها را از بین می برد مشکل این است که این حمله انتخابی نیست، یعنی این داروها روی آنها اثر خواهند گذاشت. تومور اما بر روی سلول های سالم، به ویژه از روده و مغز استخوان، زیرا آنها بیشترین تقسیم را دارند. همانطور که خواهیم دید، این اثرات شیمی درمانی در سگ ها مسئول واکنش های نامطلوب است.
پروتکل های شیمی درمانی سگ
به طور کلی، شیمی درمانی با حداکثر دوز قابل تحمل (MTD) تجویز می شود و تاثیر آن به دوز تجویز شده بستگی دارد.جلسات معمولاً به طور منظم، هر 1-3 هفته ، بسته به بهبود بافت ایجاد می شوند. دامپزشکان از دوزهای استانداردی پیروی می کنند که مورد مطالعه قرار گرفته تا توسط اکثر سگ ها به خوبی تحمل شود.
به جز در برخی از انواع سرطان مانند سرطان مقاربتی قابل انتقال که یک دارو موثر است، در بیشتر موارد ترکیبی از داروها توصیه می شود به این ترتیب شیمی درمانی با ویژگی های سرطان و سگ تطبیق داده می شود تا بهترین نتیجه حاصل شود.
شیمی درمانی مترونومیک در سگ
هنوز به صورت تجربی، آنچه به عنوان شیمی درمانی مترونومیک شناخته می شود، شروع به استفاده از آن کرده است. در نظر گرفته شده است که از تشکیل رگ های خونی که تومور ایجاد می کنند جلوگیری کند برای دستیابی به منبع خوبی از مواد مغذی، که آنها برای ادامه رشد سرمایه گذاری می کنند.این نوع شیمی‌درمانی قیمت تقریبی ارزان‌تری دارد، زیرا با داروهای ارزان‌تر و علاوه بر آن در خانه انجام می‌شود. برخلاف حداکثر دوز قابل تحمل شیمی درمانی، شیمی درمانی مترونومیک بر اساس دز پایین استوار است که به طور مداوم از طریق خوراکی، داخل وریدی، داخل حفره ای یا داخل توموری تجویز می شود.
در حال حاضر، ما همچنین در حال کار با شیمی درمانی هدفمند با قابلیت انتخاب اثر آن بر روی بافت های خاص، بنابراین به حداقل رساندن عوارض جانبی، و با الکتروشیمی درمانی، با استفاده از تکانه های الکتریکی هستیم.
عوارض شیمی درمانی در سگ
همانطور که گفتیم، شیمی درمانی می تواند بر سلول های سالم، به ویژه آنهایی که در روده و مغز استخوان قرار دارند، تاثیر بگذارد. بنابراین عوارض جانبی معمولاً مربوط به این مناطق است. بنابراین، ما می توانیم اختلالات گوارشی، بی اشتهایی، استفراغ، اسهال، کاهش تعداد لکوسیت ها، که سگ را مستعد ابتلا به عفونت ها می کند، کاهش سطح پلاکت ها را پیدا کنیم. یا تبرنگ ادرار می تواند متفاوت باشد.
علاوه بر این، بسته به داروهای مصرفی، علائم ناشی از آنها ممکن است دیده شود، مانند سیستیت، اختلالات قلبی، درماتیت و حتی نکروز موضعی در صورت خارج شدن محصول از ورید و واکنش های آلرژیک. ظهور این عوارض تحت تأثیر این واقعیت است که سگ متعلق به نژادهایی با جهش ژنتیکی است که متابولیسم برخی داروها را برای آنها دشوار می کند، آنها از بیماری های دیگر رنج می برند یا داروهای دیگری مصرف می کنند.
جدی ترین اثر کاهش لکوسیت است برای مبارزه با آن، این اختلال و سایر اختلالات، می توان از داروها استفاده کرد، حتی توسط راه پیشگیری اگر سگ اشتها نشان نمی دهد، می توانیم غذای مورد علاقه اش را به او پیشنهاد کنیم. اسهال معمولا بدون درمان برطرف می شود. احتمال تکرر ادرار باعث کاهش تماس دارو با مثانه و کاهش بروز سیستیت می شود. باید دانست که تمام این عوارض جانبی خفیف بوده و با داروها به خوبی کنترل می شود.
ترکیب داروها برای شیمی درمانی در سگ
ما قبلاً دیده ایم که ترکیب چندین دارو برای فرموله کردن یک شیمی درمانی خاص برای سرطان سگ ما رایج است. بنابراین، دامپزشک می‌تواند بین گزینه‌های مختلف یکی را انتخاب کند و داروهایی را که کارایی را نشان داده‌اند، به طور جداگانه در برابر آن نوع سرطان انتخاب می‌کند. علاوه بر این، همه آنها باید مکانیسم های اثر متفاوتی داشته باشند، مکمل یکدیگر باشند و البته نمی توانند سمیت های همپوشانی داشته باشند.
جلسه شیمی درمانی در سگ چگونه است؟
یک جلسه معمولی در کلینیک دامپزشکی برگزار می شود. اولین قدم انجام آزمایش خون برای ارزیابی وضعیت عمومی سگ است.داروها به دلیل سمی بودن باید با احتیاط تهیه شوند، بنابراین از لمس یا استنشاق آنها باید خودداری شود. علاوه بر این، در شیمی درمانی داخل وریدی، متخصصان اطمینان حاصل می کنند که خط به طور کامل در ورید، ترجیحاً در پای جلویی قرار می گیرد تا از اثرات نامطلوب تماس با محصول از آن خارج شود. پا با گاز و بانداژ از نشتی های احتمالی محافظت می شود.
در طول تجویز شیمی درمانی که به آرامی انجام می شود، در حدود 15-30 دقیقه ، اصلاً کنترل مهم است. زمانی که جاده به درستی کار می کند. سگ باید آرام باشد، در صورتی که نمی توان آن را ثابت نگه داشت، با یک متخصص، دامپزشک یا ATV که همیشه آن را کنترل می کند، آرام بخش باشد. وقتی دارو تمام شد، چند دقیقه دیگر با مایع درمانی ادامه دهید تا خطتمیز شود و هیچ اثری از دارو باقی نماند. حیوان می تواند به خانه برگردد و زندگی عادی داشته باشد.
مراقبت در حین و بعد از شیمی درمانی در سگ
قبل از شروع شیمی درمانی، دامپزشک ممکن است برخی داروها را برای جلوگیری از عوارض جانبی تجویز کند. اگر جلسه در کلینیک انجام شود، متخصصان مسئول انجام کلیه اقدامات احتیاطی و مراقبت خواهند بود. اگر این ما هستیم که باید سگ را با شیمی درمانی دهان در خانه درمان کنیم مهم است که همیشه دستکش بپوشیم، هرگز قرص ها را نشکنید و البته تمام دستورالعمل های داده شده توسط دامپزشک را رعایت کنید. زنان باردار نمی توانند این داروها را تحمل کنند.
بعد از شیمی درمانی، علاوه بر کنترل دما ، علائم و تجویز داروهای تجویز شده، در صورت وجود، باید دستکش بپوشیم. قرار است طی 48 ساعت آینده با مدفوع یا ادرار سگ در تماس باشیم.داروهای شیمی درمانی در عرض 3-2 روز از بدن دفع می شوند اما به مقدار کم، بنابراین با رعایت استانداردهای اولیه بهداشتی در خطر نیستیم.
