اگر به فکر داشتن یک دگو به عنوان حیوان خانگی هستید، باید بدانید که می توانید به راحتی آن ها را در مراکزی که به نجات عجیب و غریب می پردازند، بپذیرید حیوانات و یا در پناهگاه حیوانات متخصص در جوندگان. همینطور باید یک دامپزشک متخصص در سلامت و رفتار این حیوانات پیدا کنید، چون در خانه های ما زیاد رایج نیستند.
در این مقاله در سایت ما به شما نشان می دهیم آنچه قبل از داشتن دگو به عنوان حیوان خانگی باید بدانید ، به طوری که ورود خانواده عضو جدید تا حد امکان آسان است.
ویژگی های فیزیکی دگو
دگو (Octodon degus) یک جونده است، تا حدودی کوچکتر از موش صحرایی اهلی (Rattus norvegicus)، هرچند دارای طول عمر بالا برتر از آنها، حدود 10 سال. آنها قهوه ای هستند، با شکم کمی روشن تر، و دمی بلند و پوسته پوسته که به یک دسته مو ختم می شود. در اواخر بهار معمولا خزهای خود را می ریزند.
چشمانش ریز و سیاه است. گوش ها بزرگ هستند و به راحتی کثیف می شوند، آنها تمایل دارند بین اعضای مختلف یک خانواده رفتارهای آراستگی داشته باشند تا آنها را تمیز نگه دارند، زیرا به تنهایی نمی توانند. دندان های آنها نارنجی بسیار روشن است، اگر رنگ آن تغییر کند ممکن است نشانه ای از سلامت ضعیف باشد. آنها سبیل های بلندی دارند که به آنها کمک می کند جهت یابی کنند.
هر دو پای جلویی و عقبی پنج انگشت دارند که یکی همیشه کوتاهتر است که به آنها کمک می کند اشیاء کوچک را نگه دارند. گیاهان دارای برجستگی هایی هستند که چاپ کردن غذا..
منشا دگو
دگو بومی شیلی است آنها در دامنه های آند، از پست ترین نواحی تا ارتفاعات بالا زندگی می کنند. آنها در گروه های خانوادگی کوچک زندگی می کنند، زیرا حیوانات بسیار اجتماعی هستند. همه آنها با هم در مجموعه ای از تونل هایی که زیر زمین می سازند زندگی می کنند. برای تغذیه آنها به بیرون می روند، غذای مورد علاقه آنها گیاهان سبز، پوست گیاهان، میوه ها و دانه ها است. برخلاف اکثر جوندگان، دگو یک حیوان روزانه است، بنابراین زمان فعالیت آن در طول روز خواهد بود.
شخصیت و رفتار دگوی داخلی
دگوها حیوانات بسیار اجتماعی و بازیگوش هستند ، بنابراین آنها به عنوان حیوان خانگی ایده آل هستند، اما بسیار مهم است که فقط یک نفر نداشته باشید. degu، زیرا در نهایت افسرده می شود و رفتار تهاجمی نسبت به انسان نشان می دهد.آنها همچنین عمر کمتری دارند زیرا در نهایت به رفتارهای مضر (پرخاشگری خودراهبر) و مشکلات سلامتی دچار می شوند.
دارند ارتباطات شفاهی و بدنی . یه سری رفتارها هست که میتونیم تو دگوی خودمون مشاهده کنیم، باید اونها رو بشناسیم تا بفهمیم چی عادیه چی نیست:
- موی بروکلی: علامت هشدار است، زمانی ظاهر می شود که چیزی آنها را ترسانده باشد، در روزهای اول دگو جدید در خانه ما رایج است.
- پشت دم خود پنهان شود: این حالت نشانه تسلیم یا رفتار تدافعی است.
- دویدن، پریدن یا غلتیدن: اینها رفتارهای بازی هستند و انجام این کار برای آنها سالم و طبیعی است.
- خوابیدن در جمع: اگر چندین دگو دارید طبیعی است که همه با هم بخوابند،روی هم.
- فشار: ممکن است گهگاه متوجه شوید که دو نفر از دگوس خود در حالی که ایستاده اند شروع به هل دادن یکدیگر می کنند. یعنی دگوس شما دارد دعوا میکنن، طبیعیه، جزو رفتارشونه و نباید شفاعت کنید.
- دندان قروچه: وقتی یک دگو این کار را انجام می دهد، رفتار پرخاشگرانه را نشان می دهد، چون چیزی شما را آزار داده است.
- کوکلئو: صدای مشخصی است که توسط مادرها برای فرزندانشان تولید می شودو برای فراخوانی آنها استفاده می شود.
- غرغر می کند: دگو عصبانی است.
- جیغ زدن: جیغ زدن کوتاه و بلند نوعی ارتباطارتباطبین جرعه
تغذیه دگو اهلی
ما باید دگوهای خود را با یک خوراک خاص برای گونه‌هایشان تغذیه کنیم، اما اگر آن را پیدا نکردیم، میتوانیم به آنها بدهیم. خوراک خرگوش یا چینچیلا.در طبیعت، دگو از علف ها، گل ها، غلات و سبزیجات تغذیه می کند. بنابراین رژیم باید با سبزیجات، سبزی ها و گل ها مانند هویج، شلغم و سبزی چغندر، شاتوت سوئیسی، اسکارول، کرفس، کاهو، اسفناج، شبدر، تکمیل شود. علف، قاصدک و سبزیجات وحشی. کلم و غده سمی به دگوس هستند. برای افزایش مصرف گیاهان می توانیم به آنها یونجه پیشنهاد کنیم.
مثل آب نبات میتوانیم به او آجیل ، فقط به صورت پراکنده به او بدهیم. ما هرگز به دگو قند نمی دهیم، زیرا آنها تمایل به دیابت دارند. شما باید مراقب باشید که به دگوی خود بیش از حد غذا ندهید، اگر آنها شروع به مخفی کردن غذا کردند، به احتمال زیاد این اتفاق می افتد. خوردن مدفوع خود برای آنها سالم و طبیعی است ( کوپروفاژی )، به جذب ویتامین های گروه B و K کمک می کند.
نیازهای دگوی داخلی
شاید یکی از مهمترین نیازهای دگوس حمام شن باشد هرگز نباید دگوی خود را خیس یا کف کنیم، به موهایشان آسیب میرسانیم. و پوست شما توصیه می شود حمام شن و ماسه بخشی از برنامه روزانه ای باشد که با این حیوانات خانگی دارید. ارائه یک کاسه شن به مدت سی دقیقه در روز برای آنها ایده آل خواهد بود.
در رابطه با فضای داخلی، قفس بهتر از کوزه است، زیرا محفظه تهویه بهتری دارد و می توانند از میله ها استفاده کنند. برای صعود و بازی اگر چندین سطح داشته باشد، دگوس شما حتی بیشتر از آن لذت خواهد برد، اما کف نباید شبکه‌هایی داشته باشد ، زیرا پاهای آنها ممکن است آسیب ببیند. بستری که مورد استفاده قرار می گیرد باید مخصوص جوندگان با کیفیت خوب باشد، هرگز بستر گربه نباشد، زیرا آنها می توانند شرایط تنفسی ایجاد کنند و علاوه بر این، دگوس مستعد ابتلا به این نوع آسیب شناسی هستند.
غنی سازی محیط زیست بسیار مهم است، degus بسیار حیوانات فعال و باهوش، بنابراین آنها به چالش های روزانه نیاز خواهند داشت. یک چرخ، تونل و یک لانه باید در قفس وجود داشته باشد، همیشه می توانیم آنها را خودمان بسازیم، با جعبه های مقوایی کوچک، رول آشپزخانه و…
در مورد نحوه ی کار با دگو، اولین چیزی که باید بدانیم این است که نمی توانیم آن را از دم بگیریم، همانطور که می تواند از بدن جدا شود. این یک استراتژی است که توسط degus وحشی برای خلاص شدن از شر یک شکارچی استفاده می شود. دم هرگز دوباره رشد نمی کند، دگو آن را نیش می زند تا خونریزی را متوقف کند، اما با وجود این، باید آن را به دامپزشک ببریم.
مثل هر حیوانی، اگر نمی خواهد هرگز نباید آن را لمس کنیم، به احترام و چون ممکن است تبدیل شود خشونت آمیز. در عوض، ما باید تعامل خود را با آنها مثبت کنیم، به آنها پاداش دهیم و هرگز آنها را اذیت نکنیم.
دگو می تواند حیوان خانگی کاملی باشد، اما مانند همه، نیاز به مراقبت و درمان خاص دارد.
